Nu je bent gestopt en thuis zit, komt de vraag: en hoe moet je nu verder, bij je op. Dat is een goede vraag, want hoe moet je nu verder? Het feit dat je geen idee hebt, klopt. Je bent hier nog nooit geweest. Dit is een nieuwe ervaring. Dus dat je niet goed weet waar je bent en hoe het zit, dat is logisch.
Hieronder beschrijf ik mijn ervaring van de eerste tijd.
Eigen ervaring
Op donderdag 6 december 2018 werd bij mij de diagnose: burn-out vastgesteld. Ik was ernstig overbelast en moest onmiddellijk stoppen met werken. Het startpunt van een lange reis!!
Voorafgaand aan deze dag had ik weken/ maanden gelopen met vage klachten. Ik was vaak ziek, zat erg veel in mijn hoofd, voelde me onrustig en had permanent buikpijn. In oktober van dat jaar had ik het school Ardennenkamp (Aywaille) eerder verlaten omdat ik me ziek voelde. Nog steeds in de veronderstelling dat ik gewoon ziek was, hield ik me de weken daarna op de been met paracetamol en ging eigenlijk gewoon door met mijn leven. Ik stond elke dag op, nam 2 paracetamol en ging aan de slag.
Mijn ziek zijn, bleef aanwezig en de paracetamol werkte op een gegeven moment niet meer. Dus toen dacht ik: het is iets anders, maar wat dan? Toen ben maar gaan: bloedprikken, extra vitaminen gaan eten, een darmonderzoek gehad, en het zoveelste gesprek met mijn huisarts. En eigenlijk kwam daar niks uit.
Mijn huisarts zei uiteindelijk: Marco, weet je, je bent fysiek kern gezond en je hebt ook geen buikgriep. Het is volgens mij jouw leefstijl die jou ziek maakt! Stop er mee. Ga tot rust komen om de balans in jouw leven herstellen en kijk wat dat oplevert. Misschien zit daar het probleem: jouw leefstijl.
In overleg met mijn teamleider en de bedrijfsarts werd inderdaad besloten dat ik stopte met werken. Om eens te kijken wat er aan de hand was en om weer op krachten te komen. Mijn lessen werden overgenomen door een collega, ik hoefde niet meer op mails te reageren en kreeg alle ruimte om dit eens tot de bodem uit te zoeken.
Toch overheerste er maar 1 gevoel: dit wil ik niet…
Ik had eigenlijk helemaal geen zin in een burn-out en ook geen tijd. Want ja ik moest nog van alles doen. Lesgeven, 3 kinderen, een huis, vrienden, wat zouden de buren denken enz. enz. enz.
Ook had ik collega’s, die eerder een burn-out hadden, die echt maanden uit de running waren. Daar had ik helemaal geen zin in.
Dus ik dacht: met een beetje rustig aan doen komt het wel goed. Misschien kom er wel mee weg.
Gesteund door allerlei zelfhulpboekjes en youtube filmpjes: in 6 weken uit je burn-out, een burn-out duurt niet zo lang, een burn-out is een keuze, ben je niet gewoon moe…was ik er eigenlijk van overtuigd: dit gaat niet lang duren…
Little did I Know!!
Samen
De eerste weken van mijn burn-out, vielen samen met de Kerstvakantie. Een mooi moment om eens aan te sterken en daarna weer terug te keren (was mijn gedachte). Dus samen met mijn gezin gingen we gewoon door met wat we altijd deden. We gingen, op Kerstbezoek bij mijn ouders, ik ging hout halen in Duitsland voor de kachel, we gingen alles klaarmaken voor de feestdagen, enz. En ik dacht: zie je wel het komt goed. Samen met mijn gezin hebben we zo de eerste tijd een beetje in ontkenning geleefd.
Veranderen
De eerste keer dat ik iets van verandering voelde, was tijdens het gesprek met mijn bedrijfsarts na de Kerstvakantie. Ik vertelde mijn verhaal van Kerst enz. en hij vroeg: “Marco wat vindt je er zelf van?” Ik voelde me een beetje tot de orde geroepen.
Maar hij zei: “je zit dus thuis omdat je overwerkt bent en dan ga je dit soort dingen zitten doen.” Dat is niet goed Marco, we gaan je helpen”.
Mij werd een psycholoog toegewezen om mij te begeleiden in dit traject.
Okee…ik ben dus oververmoeid en moet naar een psycholoog…….goed gedaan, Marco!!!
De psycholoog zou mijn idee van burn-out veranderen. Zij zou mij laten landen in de burn-out (KNOP) maken,
Groeien
Mijn psycholoog was fantastisch. Vanaf het moment dat ik bij haar binnen kwam, voelde het goed. Ik had dag 1 200% vertrouwen in haar. Zij snapte mijn burn-out. Ook had zij begrip voor de worsteling waar ik in zat. Het fijt dat ik echt niet wilde en er liever niet aan wilde.
Dat vond ik zo fijn. Gewoon iemand die er is en die het snapt. Net als met kiespijn ben je blij dat er tandartsen zijn, dat is hier hetzelfde. Gewoon een kundige iemand.
Vertrouwen
De weken die volgende zouden in het teken komen te staan van acceptatie. Heel langzaam en voorzichtig wist mijn psycholoog mij op de juiste plek te brengen, een burn-out.
De tijd die ik nodig had om te landen, werd mij door haar gegeven en dat voelde vertrouwd. Want dit landen ging echt niet vanzelf. Regelmatig hoopte ik, tegen beter weten in, dat ik s morgens wakker zou worden en dat het dan over zou zijn. Soms voelde dat ook zo, maar in de loop van de dagen daarna bleek ik toch niet veel verder te zijn.
Haar lijfspreuk was “je moet nu mild zijn voor jezelf”. Jezelf zo gaan zien, zoals het is. Iemand die ziek is van de stress…ziek door burn-out.
De landing heeft uiteindelijk tot half Februari geduurd. Zo’n 8 weken voordat ik daar was waar ik hoorde.