Afgelopen maandag ben ik met een collega gaan koffie drinken, die net een burn-out heeft. Zij vroeg zich af in welke zin ik veranderd ben en of mijn leven er heel anders uitziet. 

Ben ik veranderd. Het antwoord is natuurlijk Ja en ook Nee.

Nee, want bijna alles is hetzelfde gebleven als voor de burn-out. Ik heb nog steeds 3 kinderen, een vrouw, ben nog steeds docent op dezelfde school en voel me nog steeds verbonden met Limburg. 

Ja, want ik doe dingen anders. Ik ben me gaan richten op tevreden zijn met wat ik nu al heb. Dat klinkt misschien zweverig en mindfull, maar dat bedoel ik anders.

Voor mij is het goed zo. Ik hoef niet meer zo nodig mee te doen met:

• leuke hippe mensen die van alles willen
• carriere maken, teamleider worden/ examensecretaris
• extra cursussen en studies om mijn werk beter/sneller te doen
• instagram en facebook om te laten zien hoe leuk ik het heb
• oneindig veel contacten, (in mijn telefoon zitten precies 14 contacten)
• mijn WhatsAapps, dat zijn 3 groepen (vrienden, familie en mijn lesgevend team) ik denk hooguit 25 mensen

Nee, ik hou het bij mijn mezelf. Bij mijn kleine cirkel van mensen om mij heen die mij gewoon als Marco kennen. Die niet eens weten wat voor baan ik doe, hoeveel ik verdien of hoe goed ik ben…Nee die mij kennen om WIE ik ben.

Afgelopen juli ben ik 50 geworden en dat is zo’n leeftijd van bezinning. Ik heb een klein feestje gehouden met de mensen die mij echt kennen. Die al 30 jaar meegaan en dat ook blijven doen (mijn vrouw/ kinderen/ familie/ en directe vrienden). Bleken uiteindelijk toch 35 mensen te zijn!!

De focus gaat nu naar mijn inner cirkel van contacten. Dat voelt veilig en het geeft energie en dat is ook waarom ze er zijn.