Nu je bent gestopt en thuis zit, komt de vraag: en hoe moet je nu verder, bij je op. Dat is een goede vraag, want hoe moet je nu verder? Het feit dat je geen idee hebt, klopt. Je bent hier nog nooit geweest. Dit is een nieuwe ervaring. Dus dat je niet goed weet waar je bent en hoe het zit, dat is logisch.
Hieronder beschrijf ik mijn ervaring van de eerste tijd.
Eigen ervaring
Op 6 december 2018 zei mijn huisarts: u bent fysiek gezond. U hebt geen buikgriep. Het is uw leefstijl die u ziek maakt! Weet u wat: stop er mee. Gaat u maar eens tot rust komen en de balans herstellen.
In overleg met mijn leidinggevende en de bedrijfsarts werd inderdaad besloten dat ik stopte met werken om weer op kracht te komen.
Goed, en wat ga ik nu doen? Ik ging wat klussen, beetje sporten, fietsen, boek lezen, rustig aan doen. Mijn schoolmails en appjes blijven checken, want:” ik zit wel thuis, maar dat kan nooit lang duren”. Hoewel mijn lijf het uitschreeuwde van vermoeidheid, had ik er geen idee van wat mijn lijf wilde zeggen.
Bij mij heeft het ruim 2 maanden geduurd voordat ik kon “landen” in mijn burn-out en kon accepteren wat er aan de hand was.
(Samen)
De burn-out had een grote impact op mijn gezin. In een keer was ik een zieke man geworden. Iemand die aan de grond zat. Niet meer in staat om samen dingen te doen. Samen avondeten, dat was soms te veel. De verhalen van de kinderen kon ik niet verdragen. De rugbywedstrijden van mijn zoon waren niet te doen. Bezoek kon ik niet aan.
Toch probeerde ik er te zijn. Ik ging wel naar de familie, ik ging wel hout halen, ik bleef naar de trainingen gaan van mijn zoon, enz. Elke keer als ik me iets beter voelde ging ik meteen weer in mijn oude patroon verder. Met als resultaat dat het alleen maar erger werd.
Het voelde voor mij als een vorm van opgeven. Dat ik had verloren/ gefaald als ik echt zou toegeven aan de burn-out.
Dus ik ging de burn-out gewoon ontkennen en hopen dat hij vanzelf weg zou gaan.
(Veranderen)
Voordat ik kon accepteren dat ik een burn-out had, heb ik dus 8 weken in ontkenning gezeten. Ik wilde er niet aan. Ik wilde geen burn-out hebben, maar gewoon na een beetje uitrusten er weer tegen aan.
Mijn lijf bleef echter protesteren en wilde niet weten van een ontkenning. Met buikpijn, negatieve gevoelens, piekeren, boosheid, bleef ik onrustig. Ik werd ook steeds meer moe. Ik kwam steeds dieper in de put.
Na het zoveelste gesprek met mijn huisarts, viel het kwartje. Wanneer geef je het op? Was haar vraag. Wanneer geef je toe aan de situatie.
Ergens eind februari, heb ik het gevecht opgegeven en ben ik gaan berusten in de situatie.
Ik heb een burn-out!!
(Groeien)
Het bijzondere was dat ik me daarna pas realiseerde: dit is foute boel. Pas vanaf toen had ik de ruimte om mijn situatie te overzien.
Mijn psycholoog benoemde ook, dat dit de kelder is. Maar dat vanaf hier het herstellen kan beginnen. Langzaam maar gestaag.
(Vertrouwen)
Het opgeven van de weerstand gaf ook opluchting. Ik hoefde in een keer niet meer sterk te zijn, maar mocht toegeven aan mijn vermoeidheid.
Toegeven aan mijn behoeften en erop vertrouwen dat mijn psycholoog, mijn omgeving, mijn werkgever en mijn gezin mij zouden begeleiden door deze burn-out.
Ik vond dat erg lastig. Ik was gewend aan het hebben van een druk leven. Zoiets als opgeven en stoppen was nog nooit een optie geweest. Ook het controleren en regie houden over alles, moest ik nu loslaten. Iets wat ik erg moeilijk vond.
Na de acceptatie, begon ik er steeds meer op te vertrouwen (misschien berusten) dat ik dus echt ziek was.
Maar ik realiseerde me ook dat de weg nog lang zou zijn.
Wat is positief
Ik had de tijd gekregen om mijn leven stil te zetten en om uit te zoeken hoe het komt dat ik zo moe was. Dat heb ik ook als bevrijdend gevoeld. Misschien wel als een opluchting, omdat de situatie waarin ik zat, hoe dan ook gestopt was.
Maar ook beangstigend, hoe nu verder? Dat wist ik toen ook niet, maar mijn pad heb ik in deze site beschreven.
Tips:
1. Laat het zo. Je weet het even niet en accepteer dat voor nu. Het is niet erg. De komende tijd trekt dat bij. Heb vertrouwen!
2. Lichamelijke signalen als, buikpijn, spierpijn, hartkloppingen, zweten, piepende oren enz. dat hoort erbij. Dit zal uiteindelijk minder worden.
3. Emoties zoals boosheid, verdriet, teleurstelling, paniek en schaamte. Ook dat hoort erbij. Laat ze maar komen, dat is niet erg en ook dit zal minder worden.
4. Probeer vooral te landen. Te accepteren dat het zo is.
Houd moet het komt goed!!
Waarschijnlijk zit je net in de burn-out als je deze pagina leest. De kans is best groot dat je nog niet helemaal beseft waar je nu bent. Dat is best logisch want een burn-out is super vreemd. De meest maffe dingen zul je gaan meemaken en daar hoort accepteren en landen in de burn-out ook bij.
Wat je gaat beseffen, na de acceptatie, is dat je echt te ver bent gegaan en dat jouw energie op 0% zit. Daar zit ook meteen de oplossing. Kennelijk moet je er op een of andere manier voor gaan zorgen dat jouw energielevel om hoog gaat.
Ik hoop dat je sneller accepteert dat je burned out bent. Dat je echt durft toe te geven dat je ziek bent. Hoe eerder de acceptatie, hoe eerder het herstel.
En dat je nu nog met heel veel vragen zit en geen idee hebt dat is volkomen logisch.
Dat gaat de komende tijd veranderen.