Met vijf mensen op vakantie gaan was altijd een behoorlijke happening. Met veel enthousiasme boekten we in maart een camping in Frankrijk, om daar vervolgens in de zomer een week of twee/ drie te gaan kamperen. We hadden: een tent, 3 kleine kinderen, slecht slapen, en een lange reis in het vooruitzicht. Van echt uitrusten was dus geen sprake. Maar dat maakte niet uit, we waren als gezin samen, iedereen had een leuke tijd en het was gewoon een feest.
Ook het weekje skiën in februari was van een vergelijkbaar niveau. Met z’n allen naar Frankrijk en daar samen met de rest van de (schoon)familie een paar dagen met elkaar doorbrengen. Hoewel we behoorlijk vermoeid terugkwamen, vonden we het leuk en hadden we een leuke tijd gehad.
Ook hier gooide de burn-out behoorlijk roet in het eten. Onze hele manier van vakantie vieren moest op de schop. Door mijn vermoeidheid kon ik bijna niks meer. Dus kamperen, skiën, onrustige nachten, enz. dat kon ik onmogelijk verdragen. Maar hoe het dan wel moest, dat wisten we ook niet.
Helaas heb ik dit op de harde manier ondervonden. Ik hoop dat jij, door dit te lezen, verstandigere keuzes maakt.
Eigen ervaring
Na een half jaar burn-out en weer wat energie, zijn we naar een camping in Frankrijk gegaan. Naar de Vogezen. We hadden een mooie, nieuwe stacaravan geboekt, 700km van huis in een rustige omgeving. Op papier een goed idee. Geen tent, niet zo ver van huis en een prettig klimaat.
Maar dat pakte volledig anders uit.
De heen reis was al te veel. Na 2 uur rijden (rond Luik) begon mijn lijf te muiten. Ik kreeg een volledige paniekaanval met zweten, stress, hartkloppingen en noem maar op, vreselijk. Mijn vrouw heeft het rijden overgenomen, maar ik kwam er niet uit. Op mijn laatste tandvlees zijn we naar de camping gereden. Ik dacht, als we daar zijn, kan ik bijkomen. Eenmaal op de camping bleek dat we in the middle of no where zaten en het regende de hele dag. Met 3 pubers in een kleine stacaravan en de hele dag regen was dat een enorme opgave. Ik kon de stress, de drukte, en alles wat erbij kwam niet aan. We zijn na 4 dagen teruggegaan naar Nederland, ik kon het gewoon niet opbrengen.
Teleurgesteld en ook wel met een gevoel van schaamte heb ik de rest van de zomervakantie doorgebracht.
Met mijn psycholoog heb ik deze pijnlijke ervaring besproken. Zij was alleen maar trots op mij….Trots???
Ja, zij vertelde dat ik iets gedaan had wat ik nog nooit eerder gedaan had: naar mezelf geluisterd. Natuurlijk verdiende dit geen schoonheidsprijs, maar op een bijzondere manier koos ik voor mezelf.
Dat zag zij als positief (ik toen nog niet…)
Samen
Mijn psycholoog adviseerde mij om de hele reis als casus te nemen. Om te bekijken: wat er misging, waarom en wat we eraan gedaan zou kunnen worden.
Zij adviseerde mij om de ervaring te beschrijven en vervolgens per onderdeel te gaan analyseren. Ik heb elke dag gesplitst in 4 delen, ochtend, voormiddag, namiddag en avond. En vervolgens gewoon opgeschreven wat er gebeurde en wat er niet goed ging.
Ik heb dat als volgt gedaan:
…….ochtend | …..voormiddag | ……namiddag | ……avond |
Donderdagochtend Na 2 uur rijden, paniek in Luik
| Donderdagmiddag Na Luik toch doorgereden om z.s.m. op de camping te zijn | Na Nancy bleek de snelweg een provinciale weg te zijn, reis duurde erg lang | Bij aankomst bleek de stacaravan erg klein te zijn en ik heel erg overprikkeld |
Vrijdagochtend Het regent en ik heb enorme buikpijn (van de stress) | Vrijdagvoormiddag Iedereen is naar het binnenzwembad, maar ik ben in paniek | Vrijdagnamiddag, Ik voel me nog steeds erg bang en kwetsbaar. Ik ben eigenlijk uitgeput | Vrijdagavond Heb heel slecht geslapen en heb het gevoel op de verkeerde plek te zijn. |
Zaterdagochtend, Na een onrustige nacht willen we naar Epinal, markt bezoeken.
Echter dat is 65 km afstand, dus best ver | Zaterdagmiddag Aankomst in Epinal en ik heb weer een terugval. Tweede paniekaanval in 2 dagen, dat is niet goed. | Zaterdagmiddag Ik ga in een kerkje zitten in Epinal zodat de rest kan shoppen. We rijden terug naar de camping en avonds begin ik te huilen | Zaterdagavond Ik ben totaal op en behoorlijk de weg kwijt. Kom niet meer uit de paniek en vraag me af: waarom ben ik hier. Wil naar Nijmegen, naar Huis!!! |
|
|
|
|
|
|
|
|
Zoals je kunt lezen een zeer vervelende ervaring.
Door dit te doen kon ik in eerste instantie de hele reis van me af schrijven en deze (licht) traumatische ervaring een plekje geven. Ook kon ik me gaan afvragen waarom dit zo was. Wat er erg was aan de situatie en wat er een volgende keer anders moest.
Ik ben toen elk blokje apart gaan analyseren. Dus dan kreeg ik:
Dag beschreven
| Gevoel erbij | Klopt het gevoel | Wat zou slimmer geweest zijn |
Na Nancy bleek de snelweg een provinciale weg te zijn, reis duurde erg lang
| Erg teleurgesteld en angstig. Red ik dat wel en hoelang duurt dit nog | Ja, het gevoel klopt, het is inderdaad een lange provinciale (kl*te) weg naar de Vogezen | We hadden even uit de situatie gemoeten. Ergens stoppen, even op energie komen en dan in alle rust verder reizen. |
Dit heb ik bij elk deel gedaan. Uiteindelijk leverde dit mij heel belangrijke inzichten op waarom ik deze manier van vakantie vieren niet aan kon.
Ook leverde het een verbluffend aantal (simpele) aanpassingen op, waardoor de vakanties daarna beter uit de verf kwamen.
Dat ga ik hieronder verder beschrijven.
Veranderen
Welke thema’s moesten anders en in welke vorm.
Uiteindelijk kwam ik tot de:
Dus allemaal factoren die anders moesten, om wel een leuke vakantie te hebben.
Met een burn-out is autorijden een hele grote aanslag. Ik kon me niet voorstellen dat ik daar zo ontzettend veel last van zou hebben. Autorijden met een burn-out moest ik voorlopig beperken (lees ook het Thema Onderweg, verder op). De hoeveelheid prikkels was nog veel te veel.
Dus de afstand moest beperkt worden. Tot maximaal 45 minuten/ een uurtje. Dat kon ik opbrengen, zonder dat ik een totale paniekaanval kreeg.
Het was erg belangrijk een accommodatie te hebben waarin ik mij goed voelde. Dus geen tent met luchtbedden, of dat als het regende de helft van de spullen nat zou worden, of te veel last van luidruchtige buren. Nee ik moest rust en privacy hebben. Zo prikkelarm mogelijk.
Eigenlijk alles wat Frankrijk leuk maakte, kon ik niet verdragen. Dus het trage, onvoorspelbare, vreemde taal, anders eten, de Carrefour het weer enz. Dus eigenlijk kwamen we op maar 1 plek in de wereld uit waar dat allemaal niet was: Nederland. Gewoon veilig.
Als leider van de familie was mijn familie behoorlijk van mij afhankelijk. Het zorgen voor technische problemen in een tent, of het gas is op, of hoe komen we in Epinal enz….zorgde voor een behoorlijke druk op mij. Voor de burn-out was dat geen probleem, nu echter niet te doen. Dus we moesten op zoek naar een plek, zonder dit soort technische problemen.
Ook wilde we een plek waarbij de ander familieleden, los van mij, op pad konden gaan. Zodat ze zelf naar een marktje konden of zelf naar een uitkijktoren, noem maar op.
Ik moest me echt realiseren dat ik ziek was. Dat een burn-out ervoor zorgde dat ik zeer kwetsbaar was. En dat ik daar rekening mee moest houden.
Zoals aangegeven zorgde de bun-out ervoor dat ik me (letterlijk) ziek voelde van de stress. Dit gedrag van mijn lijf moest ik incalculeren tijdens een vakantie
Ik was natuurlijk bezig met een herstelproces. In januari uitgevallen, zorgde ervoor dat ik in juli wel weer wat energie had, maar er nog lang niet was. Ik moest er dus ook voor zorgen dat een vakantie het herstelproces niet in de weg stond.
Dat ik me af en toe kon terugtrekken, beetje schrijven, nadenken, in bad liggen, douchen enz. Dus daar moesten we ook rekening mee houden.
Uiteindelijk kwamen we tot een conclusie:
In eerste instantie in Nederland blijven, liefst in een huisje ergens in een rustige omgeving waar een klein beetje reuring is: dat was Drenthe, en dan in zo’n Landal park. We boekten een 6 persoons huisje. Wat wel groter was dan nodig, maar ik had dan de ruimte om me even terug te trekken en op adem te komen.
Dat zijn we in de voorjaarsvakantie gaan uitproberen. Dat werkte eigenlijk prima. Aan bijna alle punten uit de analyse werd voldaan.
Groeien
De vakanties daarna hebben we op een vergelijkbare manier ingevuld. We zijn in de zomer in het huis van mijn zwager gaan zitten. Aan de rand van Amsterdam (Sniep). Met eigenlijk dezelfde spelregels als hierboven beschreven. Dat werkte prima
Ook onze laatste vakantie aan de Reeuwijkse plassen was van een vergelijkbare aard. Een huisje gehuurd, binnen een redelijk afstand van Nijmegen in Nederland enz.
Met goede moed zijn we ook een paar keer naar een hotel gegaan. Zowel in Breda als in Zwolle. Maar dat was geen succes. Ik kreeg toch weer last van de druk, krapte, lawaai en het feit dat ik me niet kon afzonderen.
Wat wel werkte dat was een B&B. We hebben, dit voorjaar, in een B&B gezeten in de buurt van Weesp. Dat was achter een boerderij, waarbij de eigenaar de stallen had omgebouwd tot slaapkamers. Daar voelde ik helemaal geen druk, stress, lawaai enz. Maar de rust en stilte die bij de omgeving hoorde. Ik vond het heel fijn.
Vertrouwen
Met de opgedane ervaring is mijn vertrouwen in vakanties weer teruggekomen. Ik weet vrij aardig wat wel en niet werkt. En waar ik maatregelen moet nemen.
De komende zomer gaan we naar Parijs. Dat wordt voor mij een echte testcase. We hebben daar een huisje geboekt (van kennissen) buiten de stad met voldoende ruimte en mogelijkheden om te voldoen aan mijn behoeften.
Hoewel ik het spannend vind (het is geen Drenthe en de afstand is toch wel een dingetje) ga ik het proberen. En erop vertrouwen dat ik dat kan…
Wat is positief?
Op het moment dat je in een huisje zit, kun je gaan kijken hoe belastbaar je bent. Kun je al mee naar het dorpje of niet? Ga je mee boodschappen doen? Als de kinderen bijv. in het zwembad liggen, kun jij gaan lezen of iets anders doen voor jezelf. Ik vond het positief om te ontdekken dat ik op die manier toch nog e.e.a. kon.
Tips:
Houd moet het komt goed!!
Het verhaal over de Vogezen is echt gebeurd en ik dacht toen: dit komt niet meer goed. De laatste zomervakantie zijn we 2 weken in de Reeuwijkse plassen bij Rotterdam geweest. Met de auto dwars door Rotterdam gereden, geen probleem.
Dus het gaat over!!
Kortom: met een burn-out op vakantie gaan dat kan, maar op voorwaarde dat het niet te veel energie kost en dat er een escape is.
En vooral dat je eerlijk bent. Naar jezelf en ook naar jouw omgeving.
Anders zou ik je adviseren om thuis te blijven en van hieruit dagtripjes te maken.