Herstellen van een burn-out is een proces dat je, voor je gevoel, alleen, doorloopt. De worstelingen die je zult meemaken zullen vooral met jezelf zijn.
Deze kunnen heftig zijn en behoorlijk intens.
Bereid je erop voor dat jouw omgeving (zeker in het begin) zich niet goed kan verplaatsen in jou. Zij weten niet zo goed wat er zich in jou afspeelt. Dit kan tot onbegrip en valse verwachtingen leiden. Over en weer.
Wellicht heb je hulp (of ga je deze nog krijgen) van een begeleider/ psycholoog. Of heb je je aangemeld bij een facebook groepje of volg je deze site, dat is prima. Het kan je inzichten geven, in ieder geval de troost, dat meer mensen (duizenden!!!) dit pad aan het bewandelen zijn. Ieder op zijn eigen manier.
Eigen ervaring
Ik had en heb een vrouw en 3 puberende kinderen en werd omringd door collega’s, familie en vrienden en allemaal goed bedoelend. Regelmatig kreeg ik dit soort vragen,
-Ja en wat zeg je dan. Nog niet zo goed. Het gaat nog niet zo geweldig.
-Van binnen voel ik me niet zo best. Een gevoel van donkerte, angst en vermoeidheid. Ik kon dat niet goed uitleggen want mijn omgeving kent dat niet.
-Dat kan ik niet zeggen, want dat weet ik niet
-Ik heb geen energie dus hobby’s? Ik moet er niet aan denken.
-Nee, ik ben het liefste alleen.
-Dat weet ik niet, maar ik wil vooral met rust gelaten worden.
Het was allemaal even goed bedoeld, maar het was niet wat ik op dat moment nodig had. Sterker nog ik voelde me alleen. Niemand die het snapte en misschien ikzelf nog het minste.
(Samen)
Ondanks dat ik me alleen voelde, was dat natuurlijk niet zo. Het feit dat mijn omgeving niet helemaal begreep wat er met mij aan de hand was, wilde niet zeggen dat ik er alleen voor stond.
Ook voor mijn omgeving was dit nieuw terrein. Zij moesten gaan bedenken hoe met mij om te gaan.
Omdat heel veel ervaringen echt nieuw waren, wist ik het ook niet helemaal. Ik werd vaak overvallen door allerlei verschijnselen die ik niet snapte. Zoals:
Deze verschijnselen speelden zich allemaal in mij af en waren echt nieuw voor mij.
Ik koos er in eerste instantie voor om dit voor mezelf te houden. Anderen lastigvallen met mijn misère vond ik moeilijk. Ook omdat ik me schaamde voor de staat waar ik in verkeerde.
Dat maakte het voor mijn omgeving echter des te lastiger om mij te helpen. Daar kwam ik pas later achter.
(Veranderen)
Het duurde even voordat ik mij dit realiseerde. Dat ik op deze manier ook alleen was. Van mijn omgeving kon ik niet verwachten dat zij konden inschatten hoe het met me ging. Mijn omgeving kon ook niet meedenken in mijn behoeften.
Toen ik dat door merkte, begon ik heel langzaam te beseffen dat dit pad van mij was. Dat ik moest uitzoeken wat wel en niet werkte. Dat ik zelf aan de slag moest. Dat ik moest aangeven waar de grenzen lagen. Dat ik ook moest aangeven wat ik van mijn omgeving verwachtte.
De verandering die ik erg gevoeld heb was dus dat IK het moet doen. Dat anderen willen helpen, maar dat IK aan het stuur sta. Dat IK degene ben die moet aangeven wat IK van anderen wilde.
(Groeien)
Ons gezin en ik moesten echt zoeken naar de juiste sleutel om mij hieruit te krijgen. Ik moest me verder ontwikkelen. Verder groeien uit de burn-out. Zowel fysiek, mentaal als in gedachten had ik hen daarbij wel nodig.
Door veel te praten, veel te overleggen en het soms niet weten. Zijn we de burn-out te lijf gegaan. Dat ging met vallen en opstaan. Het was soms echt niet leuk.
Ik had geen energie, dus ik was extra zuinig en voorzichtig om dat te gebruiken. Ik ging leren om met kleine stappen uit het dal te klimmen. Dat was in het begin best lastig en regelmatig zat ik ernaast.
Maar door trial and error, gesteund door mij gezin, zijn we (nog steeds) bezig om uit de burn-out te komen.
(Vertrouwen)
Ondanks dat ik mij alleen voelde en allerlei verschijnselen ervoer, had ik het geluk van mijn omgeving. Ik moest leren te vertrouwen op hen.
Af en toe zakte ik weg in een donker gat van zelfmedelijden. Dan had ik iemand nodig die mij eruit trok. Mijn zoon of dochter namen me dan mee voor een wandelingetje. Ook gingen we soms als gezin naar de Mc Drive, als uitje. Of ergens een broodje halen. Het maakte niet zo veel uit. Maar soms moest iemand me er even uithalen.
In de loop van de tijd ging mijn gezin mij steeds beter snappen. Zij kregen steeds meer oog voor mijn behoeften en konden daar steeds beter mee omgaan. Het was soms zo dat zij mij beter konden lezen dan ik zelf.
Ik heb leren vertrouwen op mijn gezin en heb steeds minder het gevoel alleen te zijn. Er is ruimte voor mij en mijn grenzen. Dat is winst.
Wat is positief?
In eerste instantie was ik alleen. De diepte en zwaarte van mijn burn-out voelde ik, alleen. Op mijn gezin had dit een behoorlijke impact. Zij wilden heel graag snappen wat er aan de hand was en waar ze mij konden helpen. Het loslaten van het verzet en opgeven van mijn weerstand gaf hun de ruimte om de burn-out samen aan te gaan.
Dat voelde in het begin als vreemd, maar veranderde in vertrouwen.
Tips:
Houd moet het komt goed!!
Zeker in het begin had ik de neiging om niemand tot last te zijn. Ik wilde dit graag zelf en het liefst alleen oplossen. Het liefste dat ik s morgens wakker werd en dat het over zou zijn.
Maar dat was niet te doen. Alleen kwam ik er niet uit. Ik moest de hulp hebben van anderen. Mijn gezin als belangrijkste en meest betrokken.
Mij openstellen en eerlijk vertellen wat er in me omging, maakte dat ik me minder alleen voelde.