Het stoplicht stond op rood

Mijn burn-out kwam voor mij als een complete verrassing. Ik voelde me overvallen door het feit dat ik moest stoppen. Ik had geen signalen gezien dat ik te ver aan het gaan was.

Dat laatste was natuurlijk een deel van het probleem. Het was niet zo dat mijn lichaam geen signalen af gaf. Maar ik herkende ze niet. Volgens mijn vader was ik minstens 5 keer door het rode stoplicht gereden zonder dat ik het gemerkt had.

Een bijzonder stoplicht, want ondanks dat het rood kan zijn, mag je hier toch doorgaan. Misschien wel een mooie metafoor. Je moet stoppen, maar mag toch door.

Ik kwam ik er nu, op deze harde manier, achter dat de energie op was en dat ik duidelijk te ver was gegaan. Mijn lijf kon niet meer.

Het herkennen van de juiste signalen (het stoplicht) dat heb ik moeten leren en dat was best een opgave. Ik was vooral aan het doorgaan. Dus nu gaan luisteren naar mezelf was nieuw.

Het is me uiteindelijk wel (deels) gelukt, maar dat ging niet vanzelf.

Hieronder heb ik dat proces beschreven.

Eigen ervaring

In December 2018 kreeg ik te horen dat ik een burn-out had, maar dat was ik natuurlijk al veel langer. Achteraf gezien waren al die koortslippen, buikgriepen en paniekaanvallen signalen dat het niet goed was. 

Op minstens 3 momenten gaf mijn lichaam duidelijk aan dat de energie op was.

1. In de voorjaarsvakantie van 2018 (10 maanden voor de burn-out) ben ik gaan skiën met mijn kinderen. Dat was (achteraf) de eerste waarschuwing. Op de heenreis werd ik al ziek. Ik zat met hevige buikpijn in de auto en op het tandvlees kwam ik aan. Dat bleef eigenlijk de hele vakantie aanhouden. De rest van de vakantie lag ik ziek op bed en het ging pas over toen we weer thuis waren.
   
2. In datzelfde jaar zijn we een week naar Berlijn geweest. Eigenlijk hadden we daar dezelfde ervaring. Met veel buikpijn en een lamlendig gevoel, heb ik bijna de hele vakantie in het vakantiehuisje gezeten en weinig van Berlijn gezien.
3. Het laatste en meest duidelijke signaal, dat was een week voor de herfstvakantie. Toen gingen we met school een weekje naar de Ardennen. Met een bus vol pubers reden we om 7.00 uur weg uit Nijmegen en meteen werd ik misselijk, kreeg ik buikpijn en raakte ik in paniek. Ik ben toen in Maastricht uitgestapt en met de trein teruggegaan. Ik heb daarna de hele herfstvakantie nodig gehad om te herstellen.

Terugdenkend waren dat echt rode stoplichten die ik niet gezien/ herkend had.

Dat was natuurlijk de kern van het probleem: het niet herkennen van van de signalen. Daar moest ik verandering in gaan aanbrengen.

SAMEN

Het luisteren naar mijn lijf en leren herkennen van de signalen was nieuw voor mij. Samen met mijn psycholoog ben ik hiermee aan de slag gegaan.

Ik ben eerst eens gaan bedenken wat ik allemaal voel. In de volle breedte gaan waarnemen hoe ik er aan toe was. Omdat ik niet precies wist hoe dit werkte, ben ik de signalen gaan opschrijven. Heel simpel in een schriftje bijhouden wat ik voel en wat mijn lichaam wil zeggen.

En dat was best schrikken. Want door bewust te gaan waarnemen ontdekte ik dat mijn lijf het uitschreeuwde. De signalen stonden als een paal boven water. 

Deze signalen waren bijvoorbeeld:

1. De constante buikpijn. Meteen bij het wakker worden had ik buikpijn en wilde ik het liefste in bed blijven liggen. Toch dwong ik mezelf om naar beneden te gaan en te gaan eten. De buikpijn duurde de hele dag.
2. Een piep in mijn oren. Meestal rond een uur of 14.00 kreeg ik een piep geluid in mijn oor. Dat was erg vervelend  en het stopte niet voordat ik ging slapen. Mijn psycholoog vertelde dat dit door de stress kwam en over zou gaan. Uiteindelijk is dat ook gebeurt. Na een paar weken werd het minder. Maar ik schrok daar wel van.
3. Overdenken. Dat was dat mijn gedachten alle kanten op vlogen. Ik kon echt de hele dag van alles en nog wat bedenken. Piekeren, zorgen maken, doordraven in gedachten enz.

Check ook het stuk over Overdenken. Misschien herken je dit ook.

Dat waren signalen die onmiskenbaar waren en die ik gemist had of die ik dankzij paracetamol (komt nog) had onderdrukt.

VERANDEREN

De volle omvang van mijn burn-out begon zich te openbaren. En zonder al te dramatisch te willen zijn was dat een schok. De roofbouw die ik had gepleegd begon ik langzaam aan door te krijgen.

Het voelde als een afgebrand bos.

Naast de genoemde signalen, kwamen er ook andere dingen naar boven. Mijn spierpijn in de bovenbenen, de aften op mijn lip, mijn boosheid, mijn negatieve houding…allemaal signalen die ik nu begon te zien.

En dat was eigenlijk de verandering: ik begon mijn burn-out te zien.

GROEIEN

Het zien van de schade was even schrikken en voelde ook alsof ik verloren had. Maar er was niet veel anders te doen dan te accepteren dat dit het is.

Ik moest de signalen gaan leren zien. En dat ging met vallen en opstaan.

• Talloze voorbeelden kan ik geven dat ik niet goed luisterde. Toch boodschappen doen, uiteten, toch naar de verjaardag, te veel gaan sporten, appjes blijven beantwoorden, te veel dingen op 1 dag, noem maar op. Allemaal omstandigheden waar mijn lijf aan de rem trok.
• Soms was ik te optimistisch. Dan dacht ik niets te voelen of had weer een beetje energie. Om vervolgens weer in het oude gedrag te veranderen. Met een paniekaanval, buikpijn, boosheid, angstgevoelens en nekpijn  gaf mijn lijf de grens aan. Vaak kreeg de dagen erna allerlei klachten, fysieke: buikpijn, hoofdpijn, trillende spieren of pijn op de borst. Maar ook mentale: piekeren, snel huilen, angst, paniek enz.
• Op andere momenten verwarde ik de signalen. Dan kreeg ik buikpijn maar bleek het om een lege maag te gaan. Of dan dacht ik van alles te hebben en viel dat erg mee. Het resultaat was dat ik soms te voorzichtig was en mijn lichaam niet goed op waarde kon schatten.

Zoals je ziet was dit dus een tocht. Op zoek naar het herkennen, en leren kennen, van mij lichaam.

Marco, hoe doe je dat?

Elke dag, ging ik na het eten een half uurtje op bed liggen. Zo rond 18.00-18.30 ging ik naar boven en ging ik naar regengeluiden luisteren. Ik had een app gedownload met regengeluid.

Door dat te doen, werd ik rustiger en kon ik de signalen leren zien. Na zo’n moment van kalmte, schreef ik in schrift hoe het ervoor stond met mijn signalen.

Ik ging ze steeds beter herkennen.

En daar zat voor mij de groei. 

VERTROUWEN

Omdat ik dit niet gewend was en er af en toe echt naast zat, duurde het een hele tijd voordat ik kon vertrouwen op mijn gevoel.

Gelukkig werd ik er, in de loop van de tijd, steeds beter in. Ik begon mijn lichaam en signalen als uitgangspunt te nemen.

• ohh ik heb een koortslip…misschien eerder naar bed
• ohh ik heb buikpijn….s middags gaan slapen
• ik voel me onprettig bij sommige mensen…zo weinig mogelijk opzooek
• enz.

Vooral het dagelijkse moment, met de regengeluiden, leidde tot inzicht en herkenning. 

Dus ik begon het stoplicht te leren lezen.

Wat is positief?

Doordat ik ging luisteren naar mijn lijf, ging ik herkennen hoe mijn lijf reageerde en maakte ik betere keuzes.

Ik kwam uiteindelijk dichter bij mezelf uit. Ik kwam meer in balans en dat voelt ontzettend vertrouwd en fijn.

Tips:

1. Het signaleren, luisteren en handelen duurt echt een hele tijd voordat je dat in de vingers hebt
2. Ben niet te streng voor jezelf want het gaat niet meteen goed.
3. Bedenk ook, dat luisteren naar je lijf, nieuw is. Voor de burn-out ging je gewoon maar door. Nu moet je echt de tijd voor jezelf nemen om naar jezelf te (leren) luisteren. Dat is winst.
4. Kies een moment op de dag waarop je even bij jezelf kunt inchecken. Kijken hoe het gaat.

NA DE BURN-OUT

Op dit moment (4 september 2024) kan ik zeggen dat ik uit de burn-out ben. En dat ik echt goed let op mijn lichaam.

Ik heb daar nu nog steeds af en toe moeite mee, maar het gaat de goede kant op. Steeds vaker luister ik naar mezelf en naar de signalen die mijn lijf afgeeft.

In de rubriek, Na de burn-out, beschrijf ik hoe het nu met mij gaat. Misschien leuk om te lezen!!