Mijn burn-out kwam voor mij als een complete verrassing. Ik voelde me echt overvallen door het feit dat ik moest stoppen. Ik had ook geen signalen gezien dat ik te ver aan het gaan was.
Dat laatste was natuurlijk een deel van het probleem. Het was niet zo dat mijn lichaam geen signalen afgaf. Ik herkende ze niet. Volgens mijn vader was ik al 5 keer door het rode stoplicht gereden zonder dat ik het gemerkt had.
Ik kwam ik er nu, op deze harde manier, achter dat de energie op was en dat ik duidelijk te ver was gegaan. Mijn lijf kon niet meer.
Het herkennen van de juiste signalen (het stoplicht) dat heb ik moeten leren en dat was best een opgave. Ik was vooral aan het doorgaan. Dus nu gaan luisteren naar mezelf was nieuw.
Ik heb daar nu nog steeds af en toe moeite mee, maar het gaat de goede kant op. Steeds vaker luister ik naar mezelf en naar de signalen die mijn lijf afgeeft.
Hieronder heb ik beschreven hoe dat ging.
Eigen ervaring
In December kreeg ik te horen dat ik een burn-out had, maar dat was ik al veel langer. Achteraf gezien bleken er al minstens 3 momenten te zijn geweest waarop mijn lichaam duidelijk aangaf dat de energie op was.
In de voorjaarsvakantie van 2018 (10 maanden voor de burn-out) ben ik gaan skiën met mijn kinderen. Dat was (achteraf) de eerste waarschuwing. Op de heenreis werd ik al ziek. Ik zat met hevige buikpijn in de auto en op het tandvlees kwam ik aan. Dat bleef eigenlijk de hele vakantie aanhouden. De rest van de vakantie lag ik ziek op bed en het ging pas over toen we weer thuis waren.
In datzelfde jaar zijn we een week naar Berlijn geweest. Eigenlijk hadden we daar dezelfde ervaring. Met veel buikpijn en een lamlendig gevoel, heb ik bijna de hele vakantie in het vakantiehuisje gezeten en weinig van Berlijn gezien.
Het laatste en meest duidelijke signaal, dat was een week voor de herfstvakantie. Toen gingen we met school een weekje naar de Ardennen. Met een bus vol pubers reden we om 7.00 uur weg uit Nijmegen en meteen werd ik misselijk, kreeg ik buikpijn en raakte ik in paniek. Ik ben toen in Maastricht uitgestapt en met de trein teruggegaan. Ik heb daarna de hele herfstvakantie nodig gehad om te herstellen.
Terugdenkend waren dat echt rode stoplichten die ik niet gezien/ herkend had.
Dus ik moest gaan leren om beter naar mijn lijf te luisteren. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan.
SAMEN
Het luisteren naar mijn lijf, dat was nieuw voor mij en lukte in het begin helemaal niet. De eerste weken had ik veel moeite met het accepteren van de situatie. Ik had helemaal geen zin in een burn-out en was overtuigd dat met een paar weekjes rust ik er wel weer zou zijn.
Toch bleef mijn lijf heftig protesteren bij te veel inspanning en te veel stress. Pas nadat ik begon te landen begon ik mijn lijf te voelen.
Samen met mijn gezin en vooral de psycholoog ben ik hiermee aan de slag gegaan. Het leren herkennen van de signalen. Ik ben eerst eens gaan bedenken wat ik allemaal voel. In de volle breedte.
Deze signalen waren in het begin heel heftig. Dat begon meestal al bij het opstaan. Meteen had ik bij het wakker worden al buikpijn en wilde ik het liefste in bed blijven liggen. Toch dwong ik mezelf om naar beneden te gaan en te gaan eten. Meestal trok de buikpijn dan wel weer weg. Deze cyclus herhaalde zich door de dag nog een paar keer.
Ook had ik een piep in mijn oren. Meestal rond een uur of 14.00 begon dat en stopte niet voordat ik ging slapen. Mijn psycholoog vertelde dat dit door de stress kwam en over zou gaan. Uiteindelijk is dat ook gebeurt. Na een paar weken werd het minder. Maar ik schrok daar wel van. De hele dag een piep in mijn oor. Vreselijk vermoeiend.
Wat ook erg vervelend was, dat was dat mijn gedachten alle kanten op vlogen. Ik kon echt de hele dag van alles en nog wat bedenken. Piekeren, zorgen maken, doordraven in gedachten enz.
We zijn de signalen eerst eens gaan benoemen. Pas daarna kon ik gaan uitzoeken hoe ik hiermee om moest gaan en wat wel of niet werkte. De steun van mijn omgeving was daarvoor van grote invloed. Ik was een beetje de weg kwijt. Samen zijn we hiermee aan de slag gegaan.
VERANDEREN
Omdat we niet precies wisten hoe dit werkte, hebben we mijn signalen als leidend genomen.
Dat hield bijvoorbeeld in dat ik:
Ook ben ik naar rustige geluiden gaan luisteren. Ik heb een app op mijn telefoon met regengeluiden. Op vaste momenten op de dag zette ik deze op mijn oortjes en ging ik ½ uur luisteren naar de regen. Daardoor werd ik rustiger en kreeg ik, na een tijdje, mijn gedachtenstorm tot stilstand
In mijn geval heb ik pijnstillers zo veel mogelijk gemeden. Ik vond het lastig om door de pijnstillers mijn lichaam te blijven voelen. Dus als ik hoofdpijn had of buikpijn, dan ging ik liever naar bed dan een paracetamol.
Samenvattend: ik moest dus stoppen met denken en starten met voelen.
Deze verandering is nu nog steeds bezig.
GROEIEN
Het luisteren naar mijn lichaam en minder naar mijn gedachten, dat is groei. Dit groeien ging met stapjes.
Soms was ik te optimistisch. Dan dacht ik niets te voelen of had weer een beetje energie. Om vervolgens weer in het oude gedrag te veranderen en weer terug bij af te zijn.
Talloze voorbeelden kan ik geven dat ik niet goed luisterde. Boodschappen doen, uiteten, toch naar de verjaardag, te veel gaan sporten, appjes blijven beantwoorden, te veel dingen op 1 dag, noem maar op. Allemaal omstandigheden waar mijn lijf aan de rem trok.
Met een paniekaanval, buikpijn, boosheid, angstgevoelens en nekpijn kon mijn lijf mij behoorlijk tot de orde roepen. Ik kreeg de dagen erna vaak allerlei klachten, fysieke: buikpijn, hoofdpijn, trillende spieren of pijn op de borst. Maar ook mentale: piekeren, snel huilen, angst, paniek enz.
Op andere momenten verwarde ik de signalen. Dan kreeg ik buikpijn maar bleek het om een lege maag te gaan. Of dan dacht ik van alles te hebben en viel dat erg mee. Het resultaat was dat ik soms te voorzichtig was en mijn lichaam niet goed op waarde kon schatten.
Mijn gezin heeft me daarbij geholpen door met me mee te denken, maar ook kritisch te zijn of de signalen klopten.
VERTROUWEN
Omdat ik dit niet gewend was en er af en toe echt naast zat, duurde het een hele tijd voordat ik kon vertrouwen op mijn gevoel.
Het vertrouwen kwam met kleine stapjes, maar kon ook snel weer wegvallen. Gelukkig werd ik er, in de loop van de tijd, er steeds beter in. Ik leerde vooral dat als het goed met me ging, ik mijn gedrag zo veel mogelijk te remmen.
Zodat er een buffer ontstond en ik mijn energie kon aanvullen.
Wat is positief?
Doordat ik ging luisteren naar mijn lijf, ging ik herkennen hoe mijn lijf reageerde en maakte ik betere keuzes.
Ik kwam uiteindelijk dichter bij mezelf uit. Ik kwam meer in balans en dat voelt ontzettend vertrouwd en fijn.
Tips:
Houd moet het komt goed!!
Waarom duurt een burn-out zo lang? Omdat ik aan het leren ben. Het leren luisteren naar mezelf en daar naar handelen was voor mij best lastig. Ik begaf me op nieuw gebied!
Misschien is het helpend om in het begin wat voorzichtiger te zijn. Zodat je ook de kleinste signalen gaat zien en herkennen.
Natuurlijk ga je een paar keer behoorlijk de mist. Je schrikt daarvan en denkt terug bij af te zijn. Dat is niet zo, sta op en probeer het op nieuw.
Uiteindelijk leert iedereen fietsen, uiteindelijk leer jij om steeds beter naar jezelf te luisteren.